#10

- Gdzie mnie wieziesz?- Zapytałam ponownie, gdy złość zniknęła z jego twarzy.

- na wycieczkę.- uśmiechnął się patrząc w lusterko

- powinnam być w szkole.

- Nie żartuj, przecież to tylko jeden dzień.

- „Tylko jeden dzień”?! Kendall ja mam szkołę! Nie wiem czy wiesz, ale mam 18 lat!

- Masz 18 lat, a palisz, uciekasz z lekcji, imprezujesz, pijesz…

- nie przesadzaj!

- Ja wcale nie przesadzam.

- Znasz mnie kilka dni!

- wiem o tobie więcej niż mogło by ci się wydawać.- powiedział całkiem poważnie spoglądając na mnie w lusterku. Nienawidziałam go. To śmieszne jak twoja opinia o człowieku może się zmienić w ciągu kilku minut.

- Logan na pewno będzie się o mnie martwił, musimy wrócić.- postanowiłam przerwać tą głupia sprzeczkę.

- Logan o wszystkim wie.

- Jeżeli by wiedział to by mi powiedział.- to była prawda. Logan nie miał przede mną żadnych tajemnic. Nigdy.

- To miała być niespodzianka.

- ugh. Dlaczego akurat teraz, a nie za parę godzin?

- Za parę godzin idę do pracy, Katelyn. Nie wiem czy wiesz, ale mam 23 lata i musze zarabiać pieniądze na swoje utrzymanie.

- To dlaczego twój ojciec ci nie da?

- Mówiłem , że jest inaczej niż ci się wydaje.- jego ręce mocniej zacisnęły się na kierownicy, więc wolałam nie kontynuować tego tematu. Po piętnastu minutach jazdy nareszcie dotarliśmy na miejsce. Blondyn zaparkował na przepełnionym parkingu i szybko podbiegł z drugiej strony by pomóc mi wysiąść z jego wysokiego pojazdu.

- dziękuję.

- Jasne.- uśmiechnął się niepewnie, rozglądając po ulicy.- chodź- złapał mnie za rękę i pociągnął w stronę molo.

- gdzie idziemy?

- zabawić się!- włożył swoje okulary przeciwsłoneczne i udaliśmy się w głąb całego zgiełku, tym razem wolniejszym krokiem.

- fajnie tu.- przyznałam.

- nigdy nie byłaś Santa Monica?- zapytał zdziwiony.

- nie, jestem tu po raz pierwszy, chyba.

- chyba?

- miejsce wydaje się znajome, ale nie mam z nim związanych jakiś wspomnień…- rzeczywiście, wszystkie stoiska, diabelskie koła i inne atrakcje były mi znane, lecz to raczej było tylko de ja vu. – wydaje mi się, że powinnam zadzwonić do Logana.

- spokojnie, już do niego dzwoniłem.

- niby, kiedy?

- Katelyn… wyluzuj… zobacz gdzie jesteś…- zdjął okulary i spojrzał na mnie z góry, swoimi pięknymi oczami. Już dawno nie patrzyłam się nikomu w oczy, ale od jego ciężko było się oderwać.- chodź, zestrzelę ci jakąś maskotkę.- uśmiechnął się rozbawiony swoim pomysłem. Gdy zobaczył moje wahanie westchnął i dodał- obiecuję ci, że to będzie twój najlepszy dzień w życiu… i myślę, że może załapię się na miano twojego przyjaciela?- nie wiem, dlaczego, ale gdy zaproponował mi przyjaźń, poczułam w środku jakieś ukłucie.

- no dobrze… ale o przyjacielu pogadamy dopiero jak odwieziesz mnie do domu całą i zdrową, a w moim przypadku to nie jest tak proste jak mogło by się wydawać- starałam się udawać rozluźnioną i wcale nie przejętą faktem, że jestem sama z prawie obcym mi facetem w tłumie obcych ludzi, którzy mogą być uzbrojeni w jakieś niebezpieczne narzędzia oraz fakt, że nawet nie wiem jak trafić do domu i chyba mi się udało ponieważ Kendall podprowadził mnie do stoiska ze strzelnicą i kazał już wybierać sobie nagrodę. Ku mojemu zdziwieniu chłopak strzelał jak zawodowiec, robił to tak, jak by strzelanie z broni, było dla niego codziennością. Byłam tak pochłonięta tym jak blondyn strzela na tarczach same dziesiątki, że nawet nie spojrzałam na wiszące nad nami maskotki. W końcu zdecydowałam, że najlepiej będzie, jeśli to on wybierze mi coś, jako pamiątkę naszego spotkania. Otrzymałam od niego białego misia, który był tak duży, że wolałam najpierw odnieść go do samochodu, a dopiero potem zwiedzić całą resztę atrakcji. Musze przyznać, że mimo wszystko, świetnie bawiłam się z Kendallem, już dawno nie śmiałam się tak szczerze. Chłopak cały czas żartował i zachowywał się jak dwunastolatek. Byliśmy tam chyba trzy godziny, a następnie zdecydowaliśmy, że pójdziemy coś zjeść. Nie często bywałam w Santa Monica, więc to on wybrał restaurację. Nazywała się Betsy’s i musze przyznać, że była świetnie urządzona. Nie była jakąś wielką restauracją, w której mieli zwyczaj siedzieć biznesmeni z laptopami, lecz zwykłą restauracyjką, wypełnioną studentami. Czułam się przy nich taka mała, jejku… Cieszyłam się, że akurat teraz zdecydowaliśmy się przekąsić, ponieważ, gdy tylko weszliśmy do budynku, pojedyncze krople deszczu zaczęły zdobić szyby na pobliskich autach. Kendall zamówił nam makaron z serem i colę po czym zrobił śmieszną minę.- coś się stało?- zaczęłam chichotać.

- Nie jestem pewien, czy zamknąłem auto, zaczekasz?

- jasne, nie ma sprawy.

- dzięki.- powiedział i wyszedł z Betsy’s. Gdy tylko zniknął za rogiem, ktoś dosiadł się do mnie.

- przepraszam, ale to…

- spokojnie, ja tylko na chwilę.- blondynka starała się uspokoić mnie uśmiechem.- Musisz coś o Nim wiedzieć- kiwnęła głową w stronę okna, za którym zniknął mój towarzysz.

- niby co?

- Nie jest taki jak ci się wydaje. Posłuchaj mnie i zakończ z nim znajomość.

- Słucham!?- zaczęłam się śmiać.- Co ty o nim wiesz!? Kim ty w ogóle jesteś!?- nie wiem, dlaczego ta sytuacja mnie tak zezłościła, szczerze mówiąc to ja też znałam Kendalla mniej niż tydzień, ale to kumpel mojego brata, więc na pewno jest spoko.

- Polly- jak gdyby nigdy nic podała mi rękę- muszę już iść, cześć.- uśmiechnęła się jeszcze raz i odeszła od stołu, za chwilę wrócił do mnie Kendall.

- Zamknięty.- powiedział wesoło i ściągnął swoją przemoczoną czapkę.- trochę pada.- humor go nie opuszczał.- Coś nie tak, Katelyn?

- nie, wszystko ok.

- Na pewno? Rozmawiałaś z kimś podczas mojej nieobecności?- zaczął się rozglądać po wypełnionej sali, a gdy zobaczył Polly w jej rogu, zerkającą na nas, zaczął nerwowo wystukiwać palcami jakiś rytm na stole.

- o co chodzi?- udawałam, ze nie znam powodu jego zachowania i nie pewnie położyłam swoją rękę na jego, nie wiem, dlaczego… ale w filmach zawsze działało. Gdy poczuł moje rozgrzane dłonie na swoich spojrzał się na mnie ze zdziwieniem. Szybko zsunęłam rękę.- p-przepraszam… ja…

- nie, jest okej.- uśmiechnął się sztucznie i znów ułożył moją dłoń na swojej.

***************************************** 

Jezus Maria, jaki krótki rozdział xo

okej, jako, ze jestem geniuszem, nie wpadłam na to by odznaczyć dodawanie komentarzy z anonima XD I chcę podziękować pewnej osobie, która uświadomiła mi, że jest taka opcja XD 

nie bijcie mnie za kolejną laskę w opowiadaniu hahaha

jak dobrze pójdzie to może do końca tygodnia dodam coś jeszcze ;)

I jeszcze jak byście nie zauważyli to w "bohaterowie" dodałam zdjęcie Nicole, tak więc jak ktoś jest ciekawy to zapraszam :) 

Mam nadzieję, ze się podobało, trzymajcie się :)

a tak btw to pierwsza 10 za nami! jeeeeeej!