#5

- O czym ty mówisz?

- po prostu nie powinieneś. Możesz ze mnie zejść?

- Jasne.- gdy tylko uwolniłem ją z mojego uścisku szybko zeszła z kanapy i zaczęła zakładać swoje conversy nawet nie zawiązując sznurówek, tylko niedbale wciskając je do buta.- Wychodzisz?

- A nie widać?

- Co zrobiłem nie tak?

- Nic. Wychodzę. Dziękuję za nocleg.- Stałem sparaliżowany w przedpokoju i dopiero trzask drzwi mnie ocucił. Szybko założyłem coś na nogi i wyszedłem na dwór.

- Katelyn!- szybko dogoniłem dziewczynę i odwróciłem ją w swoją stronę.- Dlaczego już idziesz?

- śpieszy mi się.

- Podwiozę Cię.

- No dobrze.- Nie wiedziałem, że pójdzie tak łatwo, wbiegłem do domu i sięgnąłem po kluczyki, które na moje szczęście wisiały przy samych drzwiach. Nie martwiłem się zamknięciem drzwi, ponieważ pod dom właśnie podjechała moja mama z Lilly*.

- Cześć mamo. Wychodzę.- Tylko spojrzała się na mnie, ale gdy zobaczyła Katelyn stojącą za moim nowym autem, uśmiechnęła się i weszła do domu nic nie mówiąc.

*Katelyn*

- Co Cię tak bawi?

- Znów się czerwienisz. Naprawdę wstydzisz się mojej mamy?

- Mówiłeś, że jest na delegacji.

- No… okłamałem Cię. Inaczej byś nie przyszła. Obiecuję, że to pierwszy i ostatni raz.

- spokojnie. Nie będziesz miał innych okazji.

- Co? O czym ty mówisz?

- Nie ważne. Dzięki za podwiezienie.- w sumie to nie wiem, po co zgodziłam się żeby mnie podwiózł. Dojście do mojego domu zajęłoby mi jakieś niecałe 3 minuty.- Po co wysiadasz?

- Idę do Logana.

- Powiesz mu?

- Nie. Chcę go odwiedzić.

- Aha. To wejdź.- Nie byłam zadowolona, że Kendall będzie musiał uczestniczyć w tym, co jest nieuniknione. James na pewno zadzwonił już do mojego brata, który mimo wszystko potrafi być cholernie opiekuńczy.

- Katelyn? To ty?

- Cześć!

- James do mnie dzwonił.

- Do mnie też. Zawieziesz mnie?

- Poddasz się bez walki?

- Spadaj.

- Spoko siostra- powiedział i uśmiechnął się do stojącego w drzwiach Kendalla. Na chwilę nawiązali kontakt wzrokowy, po czym oświadczył - przepraszam Cię, ale jednak jeszcze nie wytrzeźwiałem do końca.

- Nigdy Cię to nie obchodziło. Jeździłeś schlany w trupa i było dobrze.

- Katelyn przestań.

- Dobra, przejdę się.

- Nie trzeba, podwiozę cię.- Ewidentnie realizowali jakiś swój zasrany plan. Nie miałam jak odmówić, ponieważ Logana nie przegadasz. Podałam Kendallowi adres i w ciszy ruszyliśmy do najgorszego miejsca na Ziemi.- Make believe?

- Niestety.

- Nie wiedziałem, że mieszkasz w psychiatryku.- Nawet nie zdawał sobie sprawy z tego jak bardzo to bolało. Po pierwsze nie mieszkam tam na stałe, a po drugie „Make Believe” to ośrodek dla młodzieży z zaburzeniami psychicznymi. Jest łagodniejszy od psychiatryka.

- Dzięki za podwiezienie.

- Odprowadzić cię?

- Nie. Może jeszcze chcesz mnie odwiedzać?

- Szczerze mówiąc to…

- Ugh, cześć.- Nie mógłby mnie tam zobaczyć. Kojarzyłby mnie tylko, jako osobę psychiczną. Dziękowałam bogu, że nie wyszedł za mną tylko posłuchał mnie i gdy weszłam do ośrodka usłyszałam jak odjeżdża. Przy samych drzwiach zastałam moją uśmiechnięta opiekunkę, Alex. Gdy przyszłam tam po raz pierwszy przydzielili mi ją, a ja nie miałam wyboru. Nie wiedziałam, dlaczego zawsze się tak uśmiecha, mnie już samo przebywanie tam przygnębiało i nawet, jeśli wcześniej się uśmiechałam za chwilę byłam zdolna do płaczu. Zaprowadziła mnie do swojego gabinetu i znów się zaczęło. Musiałam jej szczegółowo opowiedzieć, co się działo w ostatnim miesiącu, zrobiła mi jakieś głupie testy psychologiczne i nadal uśmiechając się jak głupia oznajmiła.

- Zostaniesz na tydzień.

- Ale dobrze się czuje!

- Przecież widzę, że nie. Przestałaś brać leki, unikasz mojego wzroku bardziej niż ostatnio i unikasz dotyku z mojej strony.

- Nie biorę leków, bo jak mówiłam czuję się dobrze, unikam twojego wzroku i dotyku, bo nie mam ochoty tu siedzieć!

- Katelyn, jeśli dobrowolnie tu nie zostaniesz na ten jeden tydzień to wiesz jak się skończy. Już to przerabiałyśmy.- Nie mogłam spokojnie siedzieć na tym głupim fotelu, zawsze tak się kończyło i tylko raz udało mi się wywinąć od tygodniowej wizyty. Podniosłam się z miękkiego siedzenia i poszłam do pokoju tego, co zawsze. Gdy tylko otworzyłam drzwi, wszechobecna biel uderzyła mnie w oczy. Musieli zrobić malowanie, bo cały pokój śmierdział jeszcze farbą. Rzuciłam się na łóżko i wyjęłam z plecaka małą kauczukową piłeczkę. Położyłam ją na szafce stojącej obok łóżka i kopnęłam plecak pod ścianę.- Jeśli chcesz, możemy się przejść.

- Do świetlicy? Już wolę zostać tutaj.

- Miałam na myśli spacer na dworze.

- Nie dziękuję. Wyjdź.

- Jak byś coś…

- Jak bym coś chciała to cię znajdę. Wyjdź.

- cześć.- Wyszła. Zostałam sama. Najpierw miałam wenę na układanie ubrań w szafie, bo byłam przekonana, że na tygodniu się nie skończy, ale byłam na tyle leniwa, że jedyne, co zrobiłam to wrzuciłam plecak do szafy i głośno ją zamknęłam. Zaczynałam wariować, tu było tak cicho, biało, spokojnie. Otworzyłam okno by dochodziły do mnie, chociaż dźwięki z ulicy i usiadłam na podłodze opierając się o ścianę. Znów to samo. Zaczynałam mieć tiki nerwowe i nagłe kurcze mięśni. Zaczęłam płakać, nie dałam rady. Miałam ochotę wykrzyczeć wszystko po kolei. Pierwszy raz chciałam żeby… żeby ktoś mnie przytulił. Ale nie ktoś tylko… On? Dlaczego o tyle o nim ostatnio myślę? To nie powinno się tak skończyć. Lepiej było pójść wtedy do Ann. Nie spotkała bym go drugi raz, nie wiedziała bym nic o jego rodzinie, nie weszła bym do jego domu i zapomniała bym o nim. Nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Zaczęłam szczypać się w szyję i nucić nerwowo jakąś melodię. Teraz jedynym ratunkiem byli by rodzice, tylko oni mogą mnie zwolnić z przebywania tutaj w każdej chwili. No, prawie w każdej. Musiało by być bardzo źle, żeby tego nie zrobili. Zapłakana zaczęłam się bujać w przód i tył, po chwili czując jak zasypiam. Spałam na podłodze w pół siedząc. Wszystko mnie bolało. Wstałam powoli i zamknęłam okno, za którym zaczęło się chmurzyć. Wyciągnęłam z plecaka biały t-shirt i czarne szorty po czym szybko się w nie przebrałam. Założyłam również czyste skarpetki i ślizgając się po panelach podeszłam do okna. Zaczynało padać. To taka cholerna ironia losu. Zawsze, gdy tu jestem pada deszcz, a ja nie mam możliwości go poczuć na sobie. Otworzyłam okno i usiadłam na szerokim parapecie obserwując jak ludzie zaczynają chować się do pobliskich budynków, by nie przemoknąć. Moją uwagę przykuło srebrne auto wjeżdżające na parking ośrodka. Nie wierzyłam własnym oczom, gdy z pojazdu wysiadł mój ojciec. To nie możliwe. Był tu tylko raz i z jego reakcji wywnioskowałam, że nie miał ochoty powtarzać tej wizyty. Zamknęłam okno, zeskoczyłam z parapetu i pobiegłam do pomieszczenia, w którym często przebywała Alex.

- Co on tu robi!?

- Kto? Katelyn, co się dzieje?

- Mój ojciec przyjechał.- Jak na potwierdzenia moich słów, jeden z pracowników przyprowadził go do pokoju.

- Witaj, Katelyn.

- Ty się do mnie przyznajesz, gdy tu jestem? Nowość!

- Przestań. Chciałem dać Ci szansę.

- O co ci chodzi?

- Chcę cię wypisać. Pod jednym warunkiem. Będziesz brać leki, chodzić na kontrole i do psychologa.

- Dlaczego mam rozmawiać z kimś obcym o problemach, których nie mam?

- Wypisuję cię, albo zostajesz.

- Dobra… obiecuję.- Może na zewnątrz nie okazywałam tego tak bardzo, ale byłam wniebowzięta tym, że nie muszę tu siedzieć. Szybko spakowałam swoje rzeczy, zarzuciłam na siebie bluzę i wróciłam do Alex czekając aż mój ojciec wypełni wszystkie formalności.

- Tu masz leki. Bierzesz je raz dziennie, na wieczór. Jasne?

- Tak, jasne…- wzięłam opakowanie od brunetki i wrzuciłam niedbale do torby i zaczęłam wychodzić jak najszybciej mogłam.

- Cieszysz się?- Mój tata naprawdę zachowuje się czasem jak debil. Albo ktoś ślepy. Nie, wcale tego po mnie nie widać.

- Bardzo.- mój uśmiech powiększył się jeszcze bardziej, gdy wyszliśmy na zewnątrz, a ciepły letni deszcz zaczął spływać po mojej twarzy.

**********************************

No i jak? ^^ 

*Lilly- młodsza siostra Kendalla

Nigdy nie praktykowałam, komentarzy za rozdział, ale zacznijmy może, że 3 komentarze to następny? Bo czasem są dwa... czasem trzy... a ja nie wiem czy jest sens pisać jeszcze to opowiadanie...

No, tak więc

3 komentarze = kolejny rozdział